Mama Boss

Nog steeds (net als heel veel andere moeders/ouders) kan ik me de dag dat hij geboren werd nog steeds voor de geest halen.
Of, zelfs de dag ervoor..
Dat ik in de action stond met mijn vriendin Myrthe.. we hadden het over Lex.. want ik zou diezelfde avond opgenomen worden.

Hoe klein hij zou zijn, of juist misschien toch wel groot.
Ik hoopte klein, want ik moest hem er wel uit zien te krijgen.. een dag later, kwam er een heel klein hummeltje op mijn buik liggen.
Jeetje.. hij was echt zo klein. Echt een klein minibaby’tje (duhuh, logisch).
Langzaam aan ben ik met hem meegegroeid. Ik in het moederschap en Lex is gegroeid in alles waarin hij maar kon groeien.
Je ziet hem groeien, anders worden.. ouder.
Je vergeet zo snel hoe het was, toen hij nog bij je wilde liggen, alleen maar sliep..

En toen kwam ineens het besef, keihard bij me binnen.
We waren aan het spelen en hij trok zich op aan zijn speelgoed bank/kist en hij was (of misschien wel leek) ineens zo ontzettend groot.
‘Waar is die kleine baby van mij die alleen maar kon liggen gebleven?’

Lex red zich nu zelf in heel veel situatie’s, hij kan nu van alles zelf. Dit wist ik natuurlijk, maar besefte het niet altijd even goed.
Was (en natuurlijk nog steeds) altijd onwijs trots op hem als hij weer wat nieuws had geleerd.
52 weken lang heb ik foto’s gemaakt.. dus ik heb hem echt wel zien groeien..

Maar nu was het gewoon even anders.
Misschien komt het door de schoenen, de broek.. de manier waarop hij staat.. Ik weet het niet. Maar ineens.. is hij heel groot.

Kijk die benen dan en die billen met kontzakken.. die schoenen, dikke Nikes. Hij staat daar gewoon.. alsof hij al een kleuter is.

Maar lief klein jongetje..
Wil je af en toe een klein beetje rustiger aan doen? Ik kan je bijna niet bij benen.

Hoe ervaar jij bepaalde mijlpalen van je kindje?