Let op: Dit is natuurlijk een samenvatting, lang niet alles is beschreven!

Woensdag avond, rond 19.15 uur kwamen we aan bij de verloskamers, iets te vroeg.
Oh, wat vond ik het ineens allemaal spannend!

Omdat mijn lichaam en Lex natuurlijk nog niet klaar waren voor de bevalling, werd ik ingeleid.
Hiervoor kreeg ik eerst, de avond ervoor, een ballonnetje.
Door het ballonnetje komt er inwendig een druk te staan die het allemaal wat zou moeten oprekken, zodat er wat ontsluiting kan komen. Dit gebeurde rond een uurtje of 20.00 uur.
Hierna, zou het ballonnetje je lichaam zelf kunnen verlaten.
Ik werd een nachtje opgenomen en man, ik heb amper nog slaap gehad. Een onwijs zeurende pijn ofzo.
Ik kreeg medicatie en spuit om te kunnen slapen. Want ik zou de rust echt moeten nemen, maar helaas lukte dit niet optimaal.
Rick was rond 21.30 uur naar huis gegaan.

De volgende ochtend (donderdag) was hij er weer (geloof rond 7.00 uur).
Ik was al vroeg wakker, fris gedoucht en lag om 6.30 uur al bij de verloskamers.
Na een eerste check up, besloten ze het ballonnetje eruit te halen en mijn vliezen te gaan breken.
Dit was de dag, de dag dat wij papa en mama zouden worden, dat wij onze zoon ein-de-lijk mogen ontmoeten, ondertussen was ik al kapot aan de dag begonnen.

Rond 7.30 uur ben ik ingeleid en zou ik al vlot weeën opwekkers krijgen. Deze bleken al snel hun werk te doen.
Rond 10.30 uur kwamen ze al om de 5 minuten, ze wilden ze om de 2,5 hebben. Een half uur later bleek ik 4 cm ontsluiting te hebben.

Mijn schoonmoeder was er al eventjes en Rick heeft hierna ook mijn moeder opgehaald.
Heel fijn om ze bij ons te hebben.
Na een lange tijd, vroegen we of zij Lex zijn al wilden weten. Na zeker te weten of wij dit zeker wisten (is het nog duidelijk?!), wilden ze het heel graag weten, dus Rick liet Lex mutsje zien.

Die weeën opwekkers bleken best wel heftig hun werk te doen, ik had goed wat pijnlijke weeën. Ik kon me steeds minder goed bewegen. Ze hadden van te voren aangegeven, tijdens opname.. mocht ik van alles doen. Douchen, wandelen.. etc., nou ik had nergens behoefte aan en kon ook amper meer wat.

Van te voren had ik niet nagedacht (wel ingelezen) over wat voor pijnbestrijding ik wilde, maar rond een uur of 13.00 uur besloot ik voor een ruggenprik te gaan. Die ging helaas niet helemaal goed en werkte niet optimaal.
En om 16.00 uur had ik nog steeds 4 cm ontsluiting.
Ik verloor de moed een beetje, de cm bleef hangen, ik ga goed last van erg pijnlijke weeën en een ruggenprik die mijn benen steeds meer uitschakelde.
Rond 17.30 uur kwam hier verandering in, 6 cm.. YES!
Ik werd weer wat positiever.
Ondertussen werden de weeën opwekkers opgevoerd en ook de ruggenprik kreeg meer power.
Uiteindelijk kreeg ik een beetje foute humor en werd ik wat wazig ofzo, net of ik high was.
Hongerig werd ik ook, had nog de hele dag niets gegeten natuurlijk.
Maar ook een soort van chagrijnig.

Voor mijn gevoel liep het niet zo lekker, ik werd onaardig tegen Rick (wat achteraf best mee viel blijkbaar).
Rick zei steeds dat ik het zo goed deed en zo door moest gaan. Maar hij moest vooral zijn mond houden of het lekker zelf gaan doen (na de tijd bleek iedereen blauwe plekken te hebben.. sorry nog hiervoor!).

Ondertussen hielp de ruggenprik niet meer, hij had mijn benen nu helemaal uitgeschakeld. Als ik moest verliggen (wat ik totaal niet wilde omdat er dan weer een heftige wee kwam), moest iedereen helpen om mij in beweging te krijgen.

En allerlei mensen die langskwamen (die werken op de afdeling) zeiden: ‘Oh, wat leuk! Is dit jullie eerste?’ Waarop mijn antwoord heel duidelijk was: ‘Ja! En de laatste!’ (hier meende ik achteraf natuurlijk niets van, maar op dat moment vond ik het zo knap van vrouwen die meerdere kindjes op de wereld hebben gezet. RESPECT).

Na 21.00 uur zat ik ein-de-lijk op 9cm. En dus kreeg ik persdrang (ook al wat eerder trouwens).
Het voelde allemaal zo raar en heel onnatuurlijk. Ik snapte er werkelijk helemaal niets meer van. Ook was ik zo moe en wilde ik stoppen, het was leuk geweest. Nja, of Rick moest het nu maar overnemen, misschien had hij nog wat energie.

Na ongeveer dik drie kwartier persen, was onze Lex om 22.38 uur ein-de-lijk geboren.

Wauw!
Ik had dit gewoon gedaan. Ik ben bevallen!
Van het mooiste, knapste, leukste en liefste jongetje ooit!

Ik was verliefd.. en dat ben ik nog steeds!

Ondanks dat Lex een nachtje moest blijven en ik naar de OK ging zijn wij onwijs gelukkig met dit nieuwe jongetje in ons leven.
En wat zo bijzonder was; Rick heeft Lex zijn eerste flesje gegeven!

Op vrijdag, aan het eind van de dag.. mochten we heerlijk met ons nieuwe wondertje naar huis. Waar we snel alles hebben versierd om hem met veel liefde en plezier te verwelkomen!

Dit was dan alweer het laatste deel van de *Preggie Talk* serie. 
Maar ik zal vast nog wel eens wat delen over mijn zwangerschap van Lex. 

Bedankt voor het lezen!

Binnenkort een andere 10-delige serie, nieuwsgierig waarover? Hou dan mamaboss.nl in de gaten, tot snel!

In juli hebben Myrth en mijn zus Naggie een hééérlijke babyshower georganiseerd.
Zo leuk, totaal niet verwacht.

Rick was in Veendam op die dag en zou wat eerder terugkomen zodat we bij Myrth (en Co) lekker konden chillen in de tuin. Dus we zijn nietsvermoedend (nouja, ik dan) op de brommer&scooter tourend daar heen gegaan.
Toen ik binnenkwam, zag ik iemand zitten.. die daar eigenlijk niet hoort (om het zo even een beetje gek te noemen).
Heul vreemd ineens. Nadat ik iets verder was gelopen, stond mijn zus daar met een telefoon op mij gericht en allemaal blauwe hapjes.
Een babyshower.. huh? Hoe dan?!
Buiten was het enorm mooi en blauw versierd en zaten allemaal lieve vriendinnen en familie.
Wat ontzettend leuk.
Rick gaf me een kus en wenste mij veel plezier.
Ik ben die middag onwijs verwend met cadeautjes (voor Lex) en heerlijk eten en vooral veel gezelligheid.
Een heerlijke middag gehad.. nog een keertje: Heel erg bedankt lieverds!!!

Op 9 augustus 2018 had ik mijn laatste afspraak bij de gynaecoloog. Rick ging mee, heel fijn, want het was op de een of andere manier heel spannend.
We wisten al wat de plannen waren en wat er wanneer zou gebeuren, maar eventjes alles nog op een rijtje zetten.
Alles was besproken en het was helemaal officieel (dat was het eigenlijk al sinds 30 weken ofzo, maar het bleef nog een beetje een welles/nietes spelletje).. de week erop, met 36,6 weken.. zou ik worden opgenomen.
Rond 17.00 uur kon ik bellen, om me aan te melden voor die dag.. zodat ik rond 19.30 uur kon worden opgenomen.

Ok, jeetje.. Heftig, spannend.

Ergens, is dit natuurlijk handig en praktisch om te weten. Want je weet zeker wanneer je je kindje mag gaan ontmoeten, je weet welke dagen je nog even alle puntjes op de I moet zeggen.. maar je weet ook wanneer je nog wat rust moet nemen (al lukte dat in mijn geval niet vanwege de enorme jeuk).
Wat zelfs erg leuk en fijn was, Rick en ik zijn ons laatste weekendje saampjes nog op pad geweest.
Heerlijk uiteten, biosje en een fijn hotelletje. Niet ver weg ofzo, maar toch even fijn om zo te genieten van onze laatste momenten als stel. Voor ons gezinsleven zou beginnen.

Maar anders bekeken, was het ook weer niet heel fijn. Het was één van de langste weken/dagen van mijn leven.
Alles was eigenlijk al wel in orde, dus je (nja, ik dus in ieder geval) begint er op te wachten. En ik kon niet veel meer (voor wat afleiding) en Rick was nog druk aan het werk.

Toen was het zo ver.
De woensdag was aangebroken.
Ergens voelde ik me nog relaxed en kalm, maar ook weer totaal niet.
Een vriendinnetje bood aan om gezellig mee op pad te gaan. Zo fijn, die afleiding (al hadden we het vooral over het moment, sorry nog daarvoor).
Nadat Myrth me weer thuis had afgezet (ze had me even opgepikt met de auto) ben ik gaan koken en even gecheckt of de tassen helemaal compleet waren (wat niet had gehoeven, aangezien ik z’n georganiseerde tut ben).

Gelukkig kwam Rick al vlot hierna thuis, wel eerder dan normaal.. veel eerder eigenlijk.
Hij had er onwijs veel zin in, maar vond het ook erg spannend.
Het eten ging er maar moeilijk in en rond 17.00 uur naar de verloskamers gebeld.
We mochten ons gaan melden.. om 19.30 uur.

Lees volgende week verder in het laatste deel *Preggie Talk, deel 10! De bevalling*..

Na lang nadenken, hebben Rick en ik toch nog even besloten om saampjes een weekje (zodat ik de andere twee achter mijn verlof aan kon plakken) op vakantie te willen. Nog even genieten van onze tijd saampjes.
We besloten in juni te gaan, toen ik ongeveer 26 a 27 weken zwanger was.

Het was een behoorlijke zoektocht.
Wat wilden we? Hoe wilden we gaan?
Buitenland? Zon? Auto? Vliegtuig? Hotel? Appartement? All in?
Tsjonge! Wat een keuzes.
Vliegtuig viel direct af, maar we wilden wel graag naar het mooie weer in het buitenland.. dus werd het met de auto.
Rick had Italië nog nooit echt gezien en stelde dit voor, ik stemde hierin mee.

Het leek ons altijd al leuk om een roadtrip te rijden (eigenlijk dan door Europa/Amerika, maar dat was iets te ver gezocht voor nu).
Dus we besloten een aantal leuke en mooie plekjes te gaan zoeken in Italië.
We wilden beiden bepaalde plekjes zien en hierop een route uitgezocht.
Maar niet te vergeten, ik was natuurlijk al best dik zwanger. En had diabetes. Moest om de zoveel uur eten en prikken. En voor de ZvC moest ik poeder door water doen, om te drinken voor het eten.
Niet heel erg ideaal allemaal.

Maar goed, alles ingepakt en klaar om te gaan!

Hit the road Rick!

We gingen via Oostenrijk, Innsbruck. Hier is een vriendinnetje van mij gaan samen wonen met haar vriend.
Na een lange dag in de auto, kwamen we gesloopt aan.
Na eventjes bijgekletst te hebben, gelijk op bed.
De dag erna hebben we allerlei leuks gedaan en gezien.

Na twee nachtjes te hebben gelogeerd zijn we doorgereden naar het Gardameer.
Omdat ik zoveel moois hierover had gehoord, wilde ik het zelf ook wel eens in het echt bekijken.
Het zag er onderweg naar ons hotel onwijs mooi en gezellig uit, tot we er uiteindelijk waren.
We hadden enorm mooi uitzicht over het Gardameer, maar de gezelligheid.. die was ver te zoeken helaas.

Na het ontbijt, zijn we al gauw vertrokken, op weg naar Florence, een van de bekendste cultuursteden (dus ik als fanatieke stedentripper, moest dat zien).
Wat was het mooi, en onwijs gezellig. En romantisch!
En ein-de-lijk, heb ik de Duomo van dichtbij mogen bekijken!

De dag erna, na het ontbijt zijn we weer vertrokken. Na een lange rit, kwamen we aan bij de kust, La Spezia.
Om hier heerlijk een paar dagen bij te komen en lekker even niets te moeten (en Rick vooral even niet rijden).
Toen we aankwamen, vroegen we ons af of we wel goed waren aangekomen, want van de kust was niet veel te zien. Eigenlijk helemaal niets.
Het was meer een haven met een industrie terrein. En zelfs het weer viel enorm tegen.
Op dit plekje, hadden we wel onze eisen eigenlijk.. gewoon, omdat we wilden chillen en ik behoorlijk zwanger was.
Wat we bijvoorbeeld wilden: Een parkeerplek (dichtbij), dichtbij een strand en centrum, geen trappen, ontbijt voor Rick.
Hierop hadden we gezocht, en dit leek te kunnen hier.
Maar de auto parkeerden we in een erg vreemde (misschien wel wat onveilige) straat wat nog best een stukje lopen was.
Huisje, twee enorme trappen voor we naar binnen konden.
De vrouw die ons verwelkomde, was heel aardig en het huisje was trouwens echt enig, erg schattig. Veel blauw, en had het thema kust, boten, vissen.
Maar het ontbijt viel zwaar tegen.
Na uitleg van de mevrouw, was het strand toch best een eindje verder op.
Zo jammer, hier hadden we heerlijk moeten kunnen bijkomen, even lekker helemaal niets.
Rick besloot na een tijdje weg te willen gaan.
Maarja, wat dan? Waar heen? Hoe?
Het zou betekenen dat we veel geld hieraan kwijt zijn, wat we niet hebben gebruikt en weer iets nieuws moesten gaan boeken (ik wilde wel lekker leven op vakantie, maar om nou gelijk heel wat euro’s te gaan verspillen, vond ik ook weer wat).
Na deze heerlijke chilldagen, zouden we een nachtje naar Milaan. Rick heeft deze boeking omgezet van dagen en er twee nachten van gemaakt. Met het idee, dan hier maar even chillen.

Na weer een lange reis, zijn we dan aangekomen in het fantastische hotel in Milaan (wel verkeerd kleurtje, maar toch).
De eerste avond, hebben we helemaal niets gedaan.. gewoon heerlijk bijgekomen.
Na het ontbijt, hebben we Milaan verkend.
Wat een mooie stad.. heerlijk.
We hebben geshopt, heerlijk gegeten, mooie gebouwen gezien.

Hierna zouden we eigenlijk naar Turijn voor voetbal, maar Rick had er niet veel zin meer in.
We wilden wel graag naar huis en besproken dit met het thuisfront. Mijn moeder gaf aan dat we maar wat anders moesten boeken zodat we onze vakantie nog even goed konden afsluiten.
Na wat getwijfel, zijn we gaan zoeken.
Terug gereden via het mooie Zwitserland (oh man, wat hou ik van dit prachtige land), om vervolgens bij een AirB&B te overnachten in Duitsland.

Toen kwamen we aan, bij Landal, Lommerbergen. Hier hadden we voor het weekend geboekt.
Heerlijk gechilled, gezwommen, spelletjes gedaan.. vooral dingen gedaan die we wilden doen en vooral even niet gereden.
Oh toch wel trouwens, zijn natuurlijk even in Roermond wezen shoppen.

Florence en Milaan, en ook zeker Innsbruck, waren ge-wel-dig. Maar, hier hebben we het zo enorm fijn gehad.

En.. we hadden elke dag een koeltas mee met yoghurt, kwark en fruit. Bekertjes en roerstokjes haalden we geregeld bij een tankstation.. dus wat betreft de diabtes en het poeder, ging het best goed.

Lees later verder in *Preggie Talk, deel 9! Babyshower en Laatste lootjes*..