De eerste week was ontzettend bizar.
Heel bijzonder, heel gek.. ook emotioneel en erg zwaar. Maar zo speciaal.

Toen ik door het ‘raampje’ keek tijdens de keizersnede en haar geboren zag worden, barste ik in huilen uit.
Daar was ze dan.. ein-de-lijk.
Voor mijn gevoel duurde het eeuwen voor we haar konden ontmoeten.
Maar vanaf dat moment, tot nu, de dag dat ik dit typ, op haar 7e week.. ben ik zo ontzettend dankbaar voor haar en zo mega verliefd ook!

Tess heeft ons gezin compleet gemaakt.
Wat is dit een mooi en bijzonder meisje.

Tess heeft ons gezin compleet gemaakt, zo enorm bijzonder.
Ze heeft het ontzettend goed gedaan, en nog steeds.
De eerste dagen moesten we even in het ziekenhuis blijven vanwege de keizersnede, maar zij deed het super.
Ik raakte niet uitgekeken op haar.. haha. Maar miste Lex ook enorm (hij mocht niet komen vanwege Corona), dus het was enorm dubbel.
Zo blij met ons nieuwe liefste dochtertje, maar zo niet blij vanwege ons liefste zoontje.
Zo bijzonder, ik heb haar eerste flesje kunnen geven (dit was bij Lex niet gelukt).
En de eerste week was heerlijk.. ook dankzij onze kraamhulp.

Ze is z’n tevreden meisje, heeerlijk. We hadden ook een wiegje voor haar op onze slaapkamer.. maar daar heeft ze twee nachten in geslapen en toen wilde ze dat niet meer, dus ze ging al heel vroeg in haar grote mega bed. Dat vond ik wel even heftig.. had verwacht dat ze wel z’n maand tot twee maanden bij me zou liggen, haha. Maar, gelukkig is ze overdag heul goed in knuffelen, dus dat maakt het allemaal weer goed!

De eerste keer dat Lex haar zag, was best even spannend.
Hij duwde haar eerst weg.. hij vond het allemaal maar gek.
Logisch, tijdje van huis geweest.. ineens een vreemde vrouw (kraamhulp) en baby in huis.. mama weer thuis. Dus, geef hem eens ongelijk.
Maar, eigenlijk niet heel lang erna.. heeft hij haar met open armen ontvangen.
Het was gewoon even wennen.
Lex verwent haar enorm met kusjes, knuffels, aaitjes.. verhaaltjes worden voorgelezen. High fives gegeven en natuurlijk wordt de boks niet overgeslagen.
Als ze huilt, moeten we direct in actie.
Zo lief!

Ik was zo ontzettend gelukkig, met mijn twee lieve kindjes en de liefde van mijn leven.
Maar, ondertussen had ik het zwaar.. behoorlijk zwaar.
Herstellende van de keizersnede, terwijl ik zo graag gewoon wilde deelnemen aan mijn nieuwe gezin. Maar ik kon helemaal niets, ik had zoveel pijn, ik was zo ontzettend moe.
Toen ik naar huis mocht.. zat ik zo in twee strijd.
Want ik mocht opzich ook nog blijven in het ziekenhuis.. daar waar ik veel hulp zou hebben, maar thuis is de beste plek en het fijnste.. en dan kon ik Lex weer zien.
Maar, ook het moment dat alles op Rick aankwam, en dat vond ik zo ontzettend lastig. Juist omdat ik hem niet ‘lastig’ wilde vallen of zelfs maar tot last wilde zijn.
Dus dit was erg frustrerend, heel lastig.. als controlfreak. Hierdoor brak het me erg op.. maar ook gewoon door de pijn, vermoeidheid.. hormonen.. etc.
Gelukkig kwamen twee vriendinnetjes geregeld langs om me af te leiden, heel fijn!

Rick deed het zo ontzettend goed allemaal.
Hij moest ineens het huishouden runnen, zorgen voor twee kindjes, zorgen voor mij en natuurlijk nog voor zichzelf.
Respect voor hem! Ontzettend trots op hem hoe hij dit allemaal heeft gedaan en nog steeds doet ook.

Ging de eerste week van jouw kleintje ook zo snel voor jou gevoel?