Omdat ik het niet meer trok, na 10 weken niet meer slapen.. werd ik op mijn eigen verzoek ingeleid met 39 weken.

De oudste drie zouden naar mijn ouders, dus dit gingen wij samen doen, en dat was fijn.

Al vroeg mochten we ons melden in het ziekenhuis.
Eerst een CTG, daarna een inwendige controle om vervolgens een ballon te plaatsen.
Weer voor een half uur aan de CTG en deze registreerde al een paar harde buiken.
Dus we mochten weer naar huis, hier afwachten.
Beide nog even een uurtje kunnen slapen en werd ik wakker met weeën.

‘Maar eh, wat waren de bel-instructies ook alweer?’
Toen ik om de 5 minuten, zeer regelmatige weeën had, toch even gebeld qua overleggen wanneer ik weer moest bellen.
Nou, ze kwamen er rustig aan. De verloskundige en een leerling.
Wat een fijne tijd was dat met hun.

Remy werd langzaam dingen verteld en geleerd (zoals hoe een kruik warm maken, wat er kon gebeuren, hoe het verloop zou zijn enz.).
Remy heeft zelfs voor de verloskundigen en de kraamzorg gekookt. En ik? Ik heb het afgewezen, bah.. had er zo geen zin in!

Maar oh wat had hij een lol.. allemaal vrouwen om hem heen, stiekem mijn weeën filmen, maar ook zijn humor en enorme steun zal ik niet vergeten!
Hij bleef zo rustig en kalm, hield sommige mensen op de hoogte. Maar bovenal.. zonder woorden wist hij wat ik nodig had.

‘Had ik al gezegd hoe trots ik op hem was, en hoeveel wij van elkaar hielden?’

Op een gegeven moment, wou onze kleine niet verder indalen, waardoor de ontsluiting bleef steken op 7/8 cm.
Wat er ook ondernomen werd, madam was eigenwijs.. dus het voorstel, ziekenhuis.
Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar nu smeekte ik er bijna om. ‘Want zo konden de meiden vanavond toch niet thuis komen later op de avond?!’.

Dus hup, mijn ouders gebeld, die kwamen met de 3 meiden naar ons huis om ze vervolgens in hun eigen bed te leggen.
Kameraad gebeld voor achterwacht voor oppas.

En wij naar Scheemda, naar het ziekenhuis.

Vanaf het moment naar de auto, tot aan het ziekenhuis.. welgeteld 3 weeën gehad (die al om de 1,5/2 minuten kwamen). Snel gerekend 11 km vanaf hier.
De verloskundige had de vaart erin en zo ook Remy.

Hoppa, naar de afdeling.. infuus aan op laagste stand en toen kreeg ik de vraag: ‘Wil je onder de douche, op bed blijven, rondlopen of in bad?’ waarop ik verbluft antwoorde ‘Bad?! Mag dat? Dat wil ik wel proberen..’ dan heb ik alle varianten van bevallen gehad.

En zo werd, iets meer dan een uur na aankomst in het ziekenhuis, onze dochter geboren.

Geheel op mijn eigen kracht, zonder ingrijpen van de verloskundige en jawel IN bad!

Navelstreng werd doorgeknipt door Remy en daar zaten ze even later met z’n tweetjes.
Vader en dochter!
Lekker buidelend en een band smeden..

Remy verbaasde mij, maar ook de verloskundige, om onze dochter aan te kleden.
Let wel, totaal geen ervaring met een pasgeborene. Maar hij deed het wel.

Wat heb ik vaak gezegd dat ik trots op hem was en dat hij zichzelf oversteeg.
En wat hadden wij een geluk met een verpleegkundige die van foto’s maken hield, want beide telefoons werden gebruikt voor foto’s..
Zelfs het eerste flesje gaf Remy onze dochter.. En wow! Wat voelde ik meer verliefdheid en trots..

Om 23.00 uur de vraag; ‘Naar huis of blijven?’, gezien het mijn 4e is en ik met enkele instructies (hoeveelheid voeding om x aantal uur en kruik) het wel aandurfde waren wij om 23.30uur thuis.

Daar hebben wij echt van genoten.
Ons gezin, compleet met de komst van A.M.

Wij hebben echt alle dagen genoten met ons zesjes.

Tussen de scholing/lessen en werken door waren wij echt een Happy Family!

Remy was echt een leuke, lieve en zorgzame vader.. maar niet alleen naar A.M. toe, maar ook zeer zeker naar de andere 3 meiden.
Samen huiswerk maken, dingen leren, spelletjes doen.. niets was hem te gek!

Helaas werd op dinsdag 13 februari ons geluk naar de achtergrond gedrukt.
Remy moest met spoed naar het ziekenhuis.
Zijn moeder zou er al snel niet meer zijn en hij kon nog afscheid nemen.
Wat een bizarre wending. Van gelukkig ineens naar intens verdrietig.
Maar oh, wat was ik trots op hem.

Vanuit het werk snel naar huis, gedoucht, omgekleed en er snel heen gereden.
Hij heeft zijn moeder nog kunnen vertellen over het kloppend hartje. Dat ze oma zou worden, van zijn eerste kindje.
Hij vroeg aan haar of zij erover zou gaan waken.
Natuurlijk heeft hij haar meer verteld op dat moment en toen afscheid genomen van zijn moeder.

Op 14 februari kwam zijn moeder te overlijden en dit heeft een behoorlijke impact gehad op Remy.
Wat had hij graag met haar dingen besproken en samen uit gekeken naar de komst van de kleine.
Dit ging niet meer, en dat voelde enorm dubbel. Ondertussen gingen wij gewoon door.

Toen ik 8 weken zwanger was, kon ik niets anders dan flink spugen en kreeg ik er een flinke griep bij naast.
Dit zorgde ervoor dat ik compleet uitgedroogd raakte en opgenomen werd in het ziekenhuis.
Remy kwam er even alleen voor te staan, ineens alleen het huishouden draaiende houden, de meiden verzorgen en naar school en mij zover helpen.. want ik kon letterlijk niets.

En weer was ik trots op hem, mijn schat.
Hij flikt het toch wel even. Maar ik voelde mij schuldig omdat ik hem niet kon ontlasten voor bijna 3 weken.
Gelukkig ging het na 3 weken beter en krabbelde ik er langzaam weer bovenop.
Ondertussen had ik 3 extra eccho’s gekregen en de kleine deed het zo goed.. Onze dappere, sterke kleintje.

Uiteraard waren wij wel nieuwsgierig.. Krijgen wij weer een dochter of dit keer een zoon?
Om die vraag te beantwoorden had ik een geslachtsbepalings-echo gepland met 15 weken en 2 dagen.
Een verrassings-echo voor Remy.

Hierop werd duidelijk dat ik een 4e dochter mocht verwelkomen en ons eerste kindje was dus een meisje.
De 3 dames kregen een zusje!!

Zijn letterlijke woorden; ‘Heb een meiden-gezin, mijn eigen harem’ met een knipoog.

Tijdens de zwangerschap zijn wij erg actief geweest.
Zo zijn wij meerdere malen naar Zandvoort aan Zee geweest, Antwerpen en hebben wij zelfs Brugge mogen bewonderen.
Uiteraard dagjes weg naar de dierentuin, het bos, een plas en noem maar op.
Ook ons favoriet; Bowlen. Dit hebben wij tot bijna het eind gedaan.
Zelfs met een 30-weken-buik onze achtertuin samen gelegd en voor Remy toch wel een klein en leuk vooruitzicht.

Remy is rond de 30e zwangerschapsweek, dit viel precies in de hittegolf, met zijn kameraad op vakantie geweest naar Italië. Twee weken waren de bedoeling, maar na een week kwamen ze terug.. Reden: ❤, het gemis naar ons..
Ondanks zijn passie voor reizen..

Als verrassing had hij wat meegenomen:

Maar ik had ook een verrassing voor hem, ik had onze babykamer helemaal gebruiksklaar en afgemaakt/afgewerkt met mijn vader.

Samen met de meiden, begonnen Remy en ik aan een rustige opbouw van onze relatie. Immers er waren 3 kinderen bij betrokken, en zij hadden al het een en ander meegemaakt.

Zo wisselden wij in het begin om en om het weekend om naar elkaar toe te gaan, maar steeds meer kwam Remy onze kant op en liet langzaam zijn spullen bij ons liggen onder het mom van: “altijd makkelijk, ben hier langzaam aan toch vaker dan in mijn kamer”.

Zo gezegd zo gedaan, wat begon met een paar kledingstukken die ik voor hem uit ging wassen, tot een eigen kledingkast vol met zijn kleding erin. Tevens de multimedia stond bij ons beter en daar was hij nog vaker, op den duur 4 dagen bij ons en 3 dagen op zijn kamer elders..

Heerlijke tijd, met uiteraard dalen en enorme bochtwerken, maar wij hadden nog steeds onze doel voor ogen en daar kwamen we heel langzaam wel naar toe.

Toen wij ruim een jaar samen waren, spraken wij al met enig regelmaat over de kinderwens die Remy had. Hij zou dolgraag vader willen worden, en vroeg oprecht meerdere keren of ik daar ook achterstond.

Mijn oudste 3 waren toen 10, 7 en 5 jaar, en gezien onze leeftijden toen (33 en 32) wilden wij geen 2 jaar meer wachten. Dus besloten wij het samen te proberen..

Op oudjaarsdag 2017 heb ik de 3e miskraam gehad. Helaas, weer iets niet goed gegaan.. Wat waren wij verdrietig en Remy begon langzaam de moed te verliezen en we zaten al bijna 6 maanden verder vanaf ons gezamelijke besluit..
Maar wel ook dankbaar dat er 3 mooie meiden in ons leven zijn die steeds meer op gingen kijken naar Remy, en waarbij Remy steeds meer vader-gevoelens kreeg voor de meiden.
Tuurlijk, er werd uitgetest, maar een ‘gezins’ plan en ook de bijbehorende consequenties zorgden voor rust, stabiliteit en veiligheid.
We wisten van elkaar wat we konden verwachten en hoe.

Zou het dan toch nog gaan lukken??

Want ja, je leest wel dingen (vooral als je een man hebt die graag inleest). Maar we werden serieus genomen en na onderzoeken bleek het 3x ‘pech’ te zijn en mochten we gaan afwachten..op 29 januari, in 2018, toen wij exact 1,5 jaar samen waren, deed ik een zwangerschapstest.. Deze was positief! Nee, zou het dan nu goed gaan??

Op maandag 12 februari mochten wij, ivm de eerdere miskramen, al naar de verloskundige voor een vroege echo. Samen waren wij huiverig en angstig. Laat het nu goed zijn, alsjeblieft..

Gelijk de verlossende echo gekregen, warempel!
Wij zijn echt zwanger, en het hartje klopt al! Schat!!
Wij worden papa en mama! 

Wat was dat een emotioneel moment, de kans dat het nu mis zou gaan was gedaald tot 50%, en het zag er heel goed uit voor dat termijn.. over 3 weken weer terug..