Helaas gaat alles met bochten en hobbels.
Zowel de rouw als de emoties als het leven..

Nu staat er een renovatie voor de deur.. die zes weken zou duren.
Maar, die natuurlijk vier weken langer duurde met veel tegenslagen..
‘Ach ja, wat is nieuw in mijn ervaringswereld?!’

Zes weken na het overlijden begint de ellende.

Eerst wordt er tegen mijn geparkeerde auto aangereden, terwijl er nog zoveel ruimte was om te parkeren. Omdat mijn emoties alle kanten op gaan, kan ik dit er niet bij gebruiken.
Het is netjes opgelost, maar dit was voor mij de start van problemen, tegenslagen en vechten..

Toen er uiteindelijk werd begonnen met de renovatie, was het voor mij een moment dat ik de woonkamer wilde veranderen.
Oude vloer eruit, nieuwe erin (dankzij een deel van de inzamelingsactie).
De muur een andere kleur geven en even een frisse start. Met een eigen plekje voor Remy.

Maar voor mij niet weer zo’n renovatie, dwars door de muren heen, door het dak gezakt en dus grote gaten in het dak hebben, buren van andere kant die ervoor zorgen dat je een weekend lang geen dak hebt, terwijl het regent en behoorlijk waait en het zeil tot twee keer aan toe vastgemaakt werd.

Maar bovenal, met tien personen voor tien weken in een één douchewoning zitten omdat het in je eigen huis niet te doen is door de hoeveelheid lawaai, kou, lading stof en vrijwel niets schoon achterlaten. Badkamer, keuken en wc. vernieuwd.
Maar helaas ook plek op zolder moeten inleveren voor een WTW-systeem. En reken maar dat ik de eerste drie weken ziek van werd, wat eerst niet geloofd werd en het enkel maar problemen gaf. 
Maar dat men niet kon inzien dat het eigenlijk gekkenwerk was, drie gezinnen bij elkaar in één woning. 
Uiteraard enorm blij dat wij zulke leuke en lieve buren hebben en dat het wel de hechtheid met elkaar versterkt heeft.
‘Tuurlijk je had voor jezelf wel dagen erbij zitten dat je liever even weer alles voor jezelf had maar we hebben elkaar er doorheen gesleept..’
Na de renovatie was het wel even wennen, andere kleur vloer, andere kleur muur en eindelijk een plekje van Remy

Benieuwd naar de volgende blog van Saskia? Hou de website in de gaten..

Nadat de eerste weken langzaamaan voorbij trokken, werd er door anderen hard gewerkt om iets te kunnen betekenen voor mij en onze meiden.
Maar door al het verdriet en overlevingsmodus merk en verwacht je dat niet.

Remy had tegen zijn collega verteld dat hij ons zo graag mee wilde nemen op vakantie. En dat dit gelukt was om te boeken.
Maar helaas konden we niet gaan.
Dit werd erg mooi verteld op de uitvaart door zijn collega(‘s). Daardoor is er door lieve familie een actie opgezet.
Ze hebben geld ingezameld, om toch nog op vakantie te kunnen, geheel verzorgd.
Van de opbrengst ben ik, alsnog, met mijn vier meiden een weekje op vakantie geweest in Noord-Limburg.
Waar ik echt heb genoten, mede dankzij super lieve buurtjes op ons veldje!

Ook werd er iets gepland door de ontzettend lieve collega’s en vrienden van Remy.
Remy was (en is) een gewaardeerde collega en zij hebben mij ook echt tot op de dag van vandaag bijgestaan en geholpen.. ook zij hebben een inzameling gehouden en ons enorm geholpen!
Zij wisten van de situatie die er plotsklap ontstaan was en als gezin waren wij enorm ontroerd door alle onverwachte hulp.

Mede daardoor kon ik een monument plaatsen langs de weg, samen met een collega van Remy!
Beide waren wij erg aangeslagen, maar oh ik ben hem tot op de dag van vandaag enorm dankbaar voor wat hij voor ons als gezin betekend! Al had ik op die vreselijke dag zijn vakantie helaas met een randje bezorgd.. 
Dank je wel, lieve M. voor alles!! 

Tevens wil ik ook absoluut mijn (ontzettende) lieve buren niet vergeten! Zonder hun zou het een stuk moeilijker zijn geweest om deze eerste weken door te komen. Want er komt nog een zware dobber aan, en ze weten en zien zonder woorden hoe het daadwerkelijk gaat! Ook zoveel dankbaarheid naar hun toe!

Wat mij echt ontroerd is wanneer ik hoor hoeveel Remy over mij heeft gesproken, dat ik alles voor hem beteken en dat hij trots op zijn 5 meiden is. Dat hij alles gaf en nog meer wou geven omdat wij het verdienen in zijn ogen. Remy die dit zo openhartig verteld heeft, en zichtbaar trots was. Maakt dat ik enkel meer trots op hem ben.
Alleen wil ik nog steeds graag ontwaken uit deze nachtmerrie maar dat gaat niet gebeuren, ik ben wakker en ik moet wel door. Dankzij de meiden, dankzij zijn liefde maar ook voor mijzelf!
Het blijft lastig, verdriet, gemis en de pijn, maar ook langzaam de positieve dingen weer te zien en te voelen.. Alles gaat door elkaar heen qua emoties. 
Maar de volgende uitdaging staat alweer voor de deur….

Ben jij benieuwd wat voor uitdaging? Hou dan MamaBoss in de gaten..