En dan is de hectiek van een bizarre week voorbij.
De uitvaart is geweest en alles gaat gewoon weer door. Letterlijk!
Alleen voor mij staat het nog steeds stil.
Ik besef nog steeds niet wat ons is overkomen en al helemaal niet hoe ik het moet gaan doen.
Want alles moet ik nu plots regelen, vastleggen en uitzoeken.
Gelukkig heb ik veel tips en adviezen gekregen, maar het kostte wel even flink wat tranen en kracht om door te gaan.

Tevens is onze auto totaal afgeschreven dus er moet een andere komen.
Veel hulp van slachtofferhulp en nog een gesprek gehad met de politie. Zodat ik vragen kon stellen en ook hun kant kon horen.
Waarbij ik contact heb gelegd met de desbetreffende persoon die als eerste ter plaatse was, nu kon diegene me alles vertellen.

Maar de grootste uitdaging ga ik aan en dat is ALLEEN met de meiden naar de dierentuin.
Met als doel, alle 5 even ontspannen, even weg van huis en vooral even genieten van hun ontspannen hoofdjes.

En hoe het was?
In 1 woord: SUPER!
Wij hebben echt even genoten.
Er waren heus momenten dat ik Remy echt miste en ook een extra paar handen nodig was, maar wat ben ik trots dat ik dit gedaan heb.
En ik weet zeker, Remy is onwijs trots op mij en zijn 4 meiden.

‘ NEE!!!!! Zeg mij dat dit niet echt is!! ‘

Vrijdag 19 april, goede vrijdag.. die datum vergeet ik nooit meer.
Alsof je in een nachtmerrie zit, of een film. Maar wat helaas de keiharde realiteit blijkt te zijn.

Remy ging, zoals vaak, om 04.00 uur uit bed om zich klaar te maken voor het werk. Dus zoals altijd, de wekker gaat. Hij frist zich op, geeft mij een kus en we zeggen ‘ik hou van jou!’ tegen elkaar.. niet wetende dat dit ons laatste keer zou zijn dat we elkaar nog ‘in levende lijve’ zouden zien..

Om 06.00 uur begint zijn dienst, nog weinig aan de hand. Maar om 06.30 uur een apje, waar in hij vertelt dat hij op het werk is en een beetje last had van zijn kaak.
Maar, het zakte weer weg, dus hij zou wel mee naar de tandarts die dinsdag er op.
Om 07.00 uur een nieuw apje, waar in hij vertelt dat hij zich wat ziekjes begint te voelen. Maar ja, hij was al meer dan een week verkouden, dus ook dat wuifde hij weg en nam een paracetamol.
Toen Remy om 07.30 uur belde, wist ik ‘Hier klopt iets niet’.
Hij vertelde dat hij zich niet lekker voelde en naar huis kwam.
Nog verbaasd vraag ik ‘Naar huis? Gaat het wel met je?’ Want eerlijk, Remy was NOOIT ziek!
Hij werkte altijd door, zijn drijfskracht.. maar nee, hij kwam naar huis.
En als hij thuis kwam, moest ik met hem naar de dokter, want het was niet goed.
Dus mijn alarmbellen gingen gelijk af en ben uit bed gesprongen.

Ik vertelde hem, dat hij mij onderweg moest bellen. Zodat ik ten alle tijden zou weten waar hij zich bevond.
Na het opleggen van dat telefoontje belde ik in beginnende paniek mijn ouders op. Of ze konden komen want er was iets goed mis.. Zelfs zij schrokken van mijn telefoontje en zouden eraan komen.
Na 10min. nog geen telefoon terug, dus ik Remy maar gebeld. Na 2x nam hij op.
Hij zei dat niet goed ging, dus ik vroeg door.
Hij vertelde dat hij druk op zijn borst begon te voelen en zijn triceps deden zeer.

‘SHIT!!! Zijn hart!!’
Het eerste wat ik dacht, dus naar beneden gesneld en de huistelefoon gepakt terwijl ik met hem sprak en probeerde kalm en rustig te blijven. 
Ik vroeg waar hij was en of hij ALLES wat hij voelde wou zeggen en dat ik de verbinding via telefoon wou behouden.
Ondertussen bel ik 112, en schrokken mijn oudste 2 wakker.

Hij zei dat hij aan de kant zou gaan, dus ik vroeg waar hij was.
Op de N33, bij Delfzijl in de buurt.
Dit gaf ik direct door aan de alarmcentrale, maar ik moest specifieker zijn en de hmp doorgeven.
Dus geprobeerd door te vragen, maar ineens zei hij; ‘Schat, mijn hart! Schat, ik ga dood! Ik ga echt dood schat!’ en ineens stil.
Ik hoorde enkel geritsel.
Ik begon te schreeuwen ‘Schat je mag niet dood gaan! Ik heb nu 112 aan de lijn, waar ben je!! Schat! Schat! Ze iets!! Liefje.. ik kom eraan!!’.

De alarmcentrale bleef hameren op de hmp, maar die kon ik niet geven.. want Remy gaf geen antwoord meer.
In paniek beval ik haar om ambulances vanaf Delfzijl naar de A7 te sturen, want daar moest hij ergens zijn.

Ineens hoorde ik een mannenstem, via de telefoonverbinding met Remy. Ik schreeuwde; ‘Hallo?! Hallo?! Is daar iemand? Wie is er bij mijn man? Wil je de telefoon aannemen alsjeblieft?? Wie is daar?’.

De man nam de telefoon op maar kon mij de hmp niet doorgeven, want hij was omgekeerd en hem achterna gerend.
Maar er waren anderen die ook belden.
Dus dit gaf ik netjes door, totdat er ineens werd gezegd dat er meldingen binnenkwamen van een auto van de web bij Appingedam.
Nou, 1 en 1 is 2 en de verbinding werd verbroken.

De man gaf gelijk aan hulp te moeten verlenen, dus ik vertelde ALLES wat ik van Remy hoorde, gaf aan dat mijn ouders onderweg zijn en als hij bij kwam hij Remy heet.
Want ik had ineens drie telefoontjes tegelijk, waaronder die van mijn ouders, die reden naar hem toe. Want ik moest thuis blijven ivm de meiden.

En de vraag: ‘Leeft hij nog?!’ was het antwoord: ‘Ja..’ Toen volgde er een zicht, niet beseffend dat dat zijn laatste adem was die hij uitblies..
Ze waren, na navraag en ooggetuigen, er binnen 4 minuten!!
Ze hebben ruim 30 minuten gereanimeerd, maar hebben hem nooit terug kunnen krijgen.

Ondertussen was ik ons huis ontvlucht en met de kinderen naar de buren gegaan.. toen was het wachten.
En hopen dat er geen politie kwam.
Helaas, 40 minuten na onze laatste woorden.. reed de politie voor en ik wist het..
‘Remy is er niet meer..’ Ik heb gegild, de grond zakte onder mij weg en toen moest ik bellen.. veel bellen.

Heb vrijwel iedereen zelf gebeld, waarom? Weet ik niet, maar ik had die drang.
Zijn vader, zijn oom en tante, zijn werk, zijn nauwe collega’s, zijn kameraad en ga zo maar door..
Wat een rollercoaster zeg!
Ineens mijn broertje, zusje en zwager bij mij en ik snapte er maar niets van.. ‘Hoe kon dit?!’

Pas 4 uur na het laatste telefoontje, kon ik naar hem toe.. naar het UMCG.
Ik was verdoofd.
Met toestemming laten uitzoeken, en zo vaak als kon aangeraakt, gekust en gezegd dat ik dit geen leuke grap meer vond.
Om 16.00 uur weer terug gegaan, hem zelf aangekleed, mijn mooie man.
Mijn alles.
Papa en stiefpapa.. is er niet meer.

Nu zorgen voor een mooi en waardig afscheid.. en die heeft hij gekregen.
Meer dan 125 mensen waren er!
Maar die eerste week? Ben wel 2 keer daags bij hem geweest en geloofde het niet.
Dit is een nachtmerrie, ik ontwaak hier wel uit..

Niet dus..
 
Lieve schat! Ik hou van jou, en mis je enorm!

Omdat ik het niet meer trok, na 10 weken niet meer slapen.. werd ik op mijn eigen verzoek ingeleid met 39 weken.

De oudste drie zouden naar mijn ouders, dus dit gingen wij samen doen, en dat was fijn.

Al vroeg mochten we ons melden in het ziekenhuis.
Eerst een CTG, daarna een inwendige controle om vervolgens een ballon te plaatsen.
Weer voor een half uur aan de CTG en deze registreerde al een paar harde buiken.
Dus we mochten weer naar huis, hier afwachten.
Beide nog even een uurtje kunnen slapen en werd ik wakker met weeën.

‘Maar eh, wat waren de bel-instructies ook alweer?’
Toen ik om de 5 minuten, zeer regelmatige weeën had, toch even gebeld qua overleggen wanneer ik weer moest bellen.
Nou, ze kwamen er rustig aan. De verloskundige en een leerling.
Wat een fijne tijd was dat met hun.

Remy werd langzaam dingen verteld en geleerd (zoals hoe een kruik warm maken, wat er kon gebeuren, hoe het verloop zou zijn enz.).
Remy heeft zelfs voor de verloskundigen en de kraamzorg gekookt. En ik? Ik heb het afgewezen, bah.. had er zo geen zin in!

Maar oh wat had hij een lol.. allemaal vrouwen om hem heen, stiekem mijn weeën filmen, maar ook zijn humor en enorme steun zal ik niet vergeten!
Hij bleef zo rustig en kalm, hield sommige mensen op de hoogte. Maar bovenal.. zonder woorden wist hij wat ik nodig had.

‘Had ik al gezegd hoe trots ik op hem was, en hoeveel wij van elkaar hielden?’

Op een gegeven moment, wou onze kleine niet verder indalen, waardoor de ontsluiting bleef steken op 7/8 cm.
Wat er ook ondernomen werd, madam was eigenwijs.. dus het voorstel, ziekenhuis.
Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar nu smeekte ik er bijna om. ‘Want zo konden de meiden vanavond toch niet thuis komen later op de avond?!’.

Dus hup, mijn ouders gebeld, die kwamen met de 3 meiden naar ons huis om ze vervolgens in hun eigen bed te leggen.
Kameraad gebeld voor achterwacht voor oppas.

En wij naar Scheemda, naar het ziekenhuis.

Vanaf het moment naar de auto, tot aan het ziekenhuis.. welgeteld 3 weeën gehad (die al om de 1,5/2 minuten kwamen). Snel gerekend 11 km vanaf hier.
De verloskundige had de vaart erin en zo ook Remy.

Hoppa, naar de afdeling.. infuus aan op laagste stand en toen kreeg ik de vraag: ‘Wil je onder de douche, op bed blijven, rondlopen of in bad?’ waarop ik verbluft antwoorde ‘Bad?! Mag dat? Dat wil ik wel proberen..’ dan heb ik alle varianten van bevallen gehad.

En zo werd, iets meer dan een uur na aankomst in het ziekenhuis, onze dochter geboren.

Geheel op mijn eigen kracht, zonder ingrijpen van de verloskundige en jawel IN bad!

Navelstreng werd doorgeknipt door Remy en daar zaten ze even later met z’n tweetjes.
Vader en dochter!
Lekker buidelend en een band smeden..

Remy verbaasde mij, maar ook de verloskundige, om onze dochter aan te kleden.
Let wel, totaal geen ervaring met een pasgeborene. Maar hij deed het wel.

Wat heb ik vaak gezegd dat ik trots op hem was en dat hij zichzelf oversteeg.
En wat hadden wij een geluk met een verpleegkundige die van foto’s maken hield, want beide telefoons werden gebruikt voor foto’s..
Zelfs het eerste flesje gaf Remy onze dochter.. En wow! Wat voelde ik meer verliefdheid en trots..

Om 23.00 uur de vraag; ‘Naar huis of blijven?’, gezien het mijn 4e is en ik met enkele instructies (hoeveelheid voeding om x aantal uur en kruik) het wel aandurfde waren wij om 23.30uur thuis.

Daar hebben wij echt van genoten.
Ons gezin, compleet met de komst van A.M.

Wij hebben echt alle dagen genoten met ons zesjes.

Tussen de scholing/lessen en werken door waren wij echt een Happy Family!

Remy was echt een leuke, lieve en zorgzame vader.. maar niet alleen naar A.M. toe, maar ook zeer zeker naar de andere 3 meiden.
Samen huiswerk maken, dingen leren, spelletjes doen.. niets was hem te gek!