In 2016 kwam ik weer in contact met mijn (toen al een crush vanaf mijn 12e) vriend. Wij kenden elkaar nog van het voortgezet onderwijs en hadden elkaar helaas uit het oog verloren.

Toen wij elkaar weer tegenkwamen via social media, spraken wij snel af om een kop koffie te drinken. Maar van een eenmalige kop koffie was geen sprake en al gauw werd de vriendschap weer meer en bloeide er iets op.

We hadden het wel eens over onze puberjaren, en wat bleek.. we bleken destijds al een oogje voor elkaar te hebben alleen wisten wij dat niet van elkaar. Het is zelf zo dat ik na 20 jaar nog te horen kreeg dat ik hem eens heb laten staan toen wij hadden afgesproken.. Maar dat bleek meer een onzekerheidspuntje te zijn (en overwerken) dan opzet van mijn kant uit.

Enfin, de vriendschap bloeide op, en de gevoelens kwamen opspelen van beide kanten. Ik destijds moeder van 3, in een (langzame) scheidingsproces en Remy een ras-echte vrijgezel na een paar eerdere relaties.

Al gauw vonden wij in elkaar waar wij beide al jaren naar zochten, en vonden wij het tijd om toch op een langzame manier onze relatie aan te gaan. Allebei met in onze achterhoofden: ‘we zien wel waar wij eindigen’, gezien er best wel flinke weerstand was (van beide kanten, zeker in de familie-kring) toen wij samen kwamen. Maar goed, dat was begrijpelijk, maar voor ons een heuse doel; We laten ze zien hoe wij ervoor zullen gaan en dat onze relatie stand zal houden hoe moeilijk het ook zou gaan worden.

Samen wisten wij wat wij wilden en ook hoe wij daar zouden komen, samen met mijn 3 meiden.

Een berg bestaande uit hobbels, bochten, ups en downs, maar met onze blik naar onze gezamelijke doel:

Een toekomst samen met elkaar en de meiden..